De visie van de bezetters van het Maagdenhuis zoals verwoord in hun manifest is duidelijk verwant met die van het Platform Hervorming Nederlandse Universiteiten (H.NU, zie de petitie). Om die reden steunt H.NU deze bezetting. Vooral van belang in de huidige situatie is de centrale eis van een interne democratisering van de universiteit. Democratie vraagt niet slechts om dialoog en adviesrecht maar ook om substantiële zeggenschap, niet als gunst maar als recht.
Natuurlijk maakt de Universiteit van Amsterdam deel uit van een breder wetenschapssysteem. Maar tegelijk draagt zij actief bij aan de reproductie van het huidige systeem. Dat betekent, ten eerste, dat de UvA zich niet kan verschuilen achter “Den Haag”. Ten tweede impliceert het de legitimiteit van de inbedding van een kritiek op een specifieke universiteit in een evaluatie van dit bredere wetenschapssysteem.
Hoe is het mogelijk dat H.NU een bezetting nog steeds ondersteunt nu deze door de rechter is afgewezen als zijnde disproportioneel?
Hoe durft men het om namens de academische gemeenschap deze uitdrukkelijke negatie van een uitermate belangrijke waarde, vergelijkbaar met die van de vrije meningsuiting, als een cavaliersdelict te laten passeren? Doet men mee aan het negatief beoordelen van een CvB dat de onvermijdelijke verantwoordelijkheden nu uiteindelijk neemt?
Voor welke andere vormen van intimidatie en geweld zet H.NU de deur ook open, eventueel zonder dat publiek te melden. Waar zijn de duidelijke grenzen van vorm en inhoud van het discours waarop wij allen kunnen vertrouwen?
Hoe komt men op de gedachte dat de medezeggenschap weinig invloed heeft, de praktijk leert toch het tegendeel. En dat al helemaal op de UvA?
Reflectie op de juistheid van de eigen posities is bij H.NU DRINGEND gewenst.
Er is verschil tussen de legaliteit en de legitimiteit van een actie – dit verschil wordt niet alleen in de praktijk (denk aan Martin Luther King Jr. en vele anderen) maar ook in de politieke filosofie m.b.t. burgerlijke ongehoorzaamheid standaard gemaakt, bv. door invloedrijke liberale filosofen als John Rawls, Ronald Dworkin en Jürgen Habermas (die zeker geen radicale anarchisten zijn). Als een organisatie via haar beleid de betrokken mensen (studenten maar net zo goed de ondertekenaars van H.NU) negeert, intimideert, kleineert en demotiveert, vormen acties als een bezetting hierop een legitieme reactie.
Hans Radder,
namens de kerngroep H.NU