Naar aanleiding van de Alternatieve Opening van het Academisch Jaar in Maastricht, schreef filosoof René Gabriëls een opiniestuk in De Limburger. Lees het hier!
Een reactie op “René Gabriëls in de Limburger: universiteit in crisis”
x
Naar aanleiding van de Alternatieve Opening van het Academisch Jaar in Maastricht, schreef filosoof René Gabriëls een opiniestuk in De Limburger. Lees het hier!
Interessant stuk, en voor het overgrote deel ben ik het er mee eens, en met de speerpunten van dit platform. Maar wat ik niet begrijp is waarom accreditatie wordt neergezet als ‘georganiseerd wantrouwen’.
Het is volgens mij niet raar dat de overheid in de gaten houdt of de kwaliteit van het onderwijs aan de minimumkwaliteit voldoet. Dat lijkt me zelfs hun plicht.
In het hoger onderwijs gaat dat via accreditatie. Er komt een visitatiepanel langs, dat voor het grootste deel bestaat uit vakgenoten. Met hen wordt een inhoudelijk gesprek gevoerd, waarbij de onderwijsinhoud centraal staat. Het beleidsmatige geneuzel, waar het vroeger ook over ging bij accreditaties (en te veel) is nauwelijks nog aan de orde. Naast de controle-functie, is er ook veel aandacht voor kwaliteitsverbetering en het doen van inhoudelijke aanbevelingen.
Als ik dat vergelijk met overige onderwijssectoren, waar een inspecteur met een checklist langskomt, heeft het hoger onderwijs het goed getroffen.
Het is daarnaast mijn ervaring dat visitatiepanels zeer omzichtig te werk gaan, het voordeel van de twijfel geven als ze het niet zeker weten, en graag met opleidingen meedenken. Visitaties kunnen opleidingen helpen om noodzakelijke wijzigingen (op het gebied van voorzieningen of extra personeel) los te krijgen van het management.
Dus ja, meer medezeggenschap, minder sturing op kwantitatieve indicatoren, allemaal prima. Maar ik snap niet waarom dat clubje collega’s dat eens in de zes jaar langskomt, en juist kijkt naar de kwaliteit en niet naar kwantitatieve criteria, een probleem zou zijn, of een teken van wantrouwen.